Johan.jpg (8193 bytes)

 
Het Vergeten Land

Moeizame arbeid Johan Koopman dreigde voortijdig te moeten
stoppen

uitdaging.gif (7244 bytes)

Uit de uitdaging
van juni 2006


Johan Koopman zit vol met plannen voor
Noord-Luxemburg


WILWERDANGE – Zendeling Johan Koopman wil op diverse plaatsen in
Noord-Luxemburg huis-aan-huis folders verspreiden. Daarmee kunnen mensen
voor slechts één euro een film over het leven van Jezus bestellen.

Het is slechts een van de
ideeën die Koopman in een brief aan zijn achterban voorstelt. Ondanks de
problemen waarmee Koopman kampt (zijn achterban is feitelijk te klein om hem
financieel te onderhouden, er dreigen huisvestingsproblemen, en zijn auto
moet hoognodig vervangen worden) is hij nog niets van zijn enthousiasme
verloren.

Zo heeft hij zich
inmiddels weer ingeschreven voor het jaarlijkse boekenfeest in Vianden. “Op
9 en 10 september kunnen we daar gaan staan met een boekentafel.” Ook worden
er al plannen gemaakt om tijdens de Kerst in Vianden te evangeliseren. Er
wordt in het Kasteel van Vianden dan een grote Kerstmarkt gehouden en
Koopman wil daar acte de presence geven.

“Er wordt”, zegt hij,
“een gospelconcert voorbereid voor de jeugd waar Nathalie wil gaan zingen.
Zij maakt zelf mooie moderne liederen met christelijke teksten.” Nathalie is
een Luxemburgse die de door Koopman gestarte huiskring bezoekt. “Het is fijn
dat zij tijdens dit concert van haar leven met God wil getuigen”, zegt
Koopman.

Drie gemeenten in het
zuiden van Luxemburg organiseren nu al enkele jaren een evangelisatieavond
onder de naam Pro Christ. “Wij hebben besloten dit jaar ook mee te gaan
doen”, laat Koopman weten. “Het is goed om dit soort acties samen te doen.
We kunnen dan de kosten delen van het maken van folders en ander
evangelisatiemateriaal.”

De komende zomer hoopt
hij op de komst van enkele bijbelschoolstudenten, om samen met hen
evangelisatiewerk te gaan doen. “Wilt u mee bidden voor mogelijkheden?”,
vraagt hij zijn achterban.

Ondanks al die plannen
pakken zich ook donkere wolken boven Luxemburg samen. Het gaat niet goed met
de economie van het land. De regering heeft een pakket maatregelen in het
vooruitzicht gesteld, waaronder een  verhoging van de accijns op benzine,
een forse verhoging van de wegenbelasting en de inkomstenbelasting en een
prijsstijging bij de ziektekostenverzekering.

Voor Koopman geen fijn
vooruitzicht, want hij heeft het financieel al zwaar genoeg. De
penningmeester van stichting De Sterke Toren, die de belangen van Koopman
behartigt, merkt op dat er structureel te weinig inkomsten voor de zendeling
zijn. Niettemin wil Koopman van geen wijken weten. Hij ervaart de roeping
van de Heer om in Noord-Luxemburg het Evangelie te brengen. En dat is, zegt
hij, hard nodig, want Luxemburg is een ‘vergeten land’, waar ’t het
Evangelie betreft. “Ik blijf geloven dat God voor mij zorgt”, zegt Koopman.

Zijn meest urgente nood
is de vervanging van zijn auto. Zijn huidige vervoermiddel is óp. De auto is
al meerdere malen de klok rond geweest en er zijn regelmatig dure reparaties
nodig. Koopman bestrijkt een flink gebied van Luxemburg en kan beslist niet
zonder auto, temeer daar het openbaar vervoer in het noorden van Luxemburg
ronduit slecht is. Daarom is er op korte termijn een betrouwbaarder auto
voor hem nodig. Wellicht een idee als bestemming van uw vakantiegeld?


Uit de uitdaging
van december 2005


Strijd in Luxemburg
 


WILWERDANGE – Er is sprake van geestelijke
strijd rond het zendingswerk van Johan Koopman in Luxenburg.

Koopman startte eind
november met huissamenkomsten, maar kreeg kort daarvoor van zijn huisbaas te
horen dat hij andere woonruimte moet zoeken, omdat de huurwoning wordt
verkocht. Een ander huis zal naar alle waarschijnlijkheid een forse
verhoging van de financiële lasten betekenen. En dat terwijl het
zendingswerk in Luxemburg nu al met financiële problemen kampt.

Johan
Koopman constateert geestelijke strijd in Luxemburg

“Er is duidelijk sprake van een gees­telijke strijd
rondom het werk in Luxemburg”, constateert het bestuur van stichting Oe
Sterke Toren, waar­voor Koopman is uitgezonden.

Johan Koopman werkt sinds enkele ja ren in Luxemburg, dat
hij eens kenschetste als ‘het vergeten land’. De laatste tijd beginnen er
openin­gen te komen. Eind november zou  een langgekoesterde wens in
vervul­ling gaan: het houden van huissa­menkomsten met enkele Luxembur­gers.

En juist op dat moment liet de huis­baas van Koopman
weten dat hij moet uitzien naar andere woonruim­te, omdat de gehuurde woning
ver­kocht moet worden. Een van de pro­blemen waar Koopman vreest op te
zullen stuiten is een aanzienlijk ho­gere huur. “Ik betaalde hier in
Wil­werdange een relatief laag bedrag, gerekend naar de normen in
Luxem­burg. De huur zal nu waarschijnlijk . enkele honderden euro’s omhoog
gaan.” Voor Johan Koopman een  zwaar vooruitzicht, omdat hij slechts
beschikt over een beperkte vrienden­kring. “De lasten zijn nu al hoger dan
de inkomsten”, schrijft het be­stuur. “Johan heeft duidelijk een te­kort,
maar kan, zoals hij het zelf zegt, nog eten van de spreekbeur­ten. Toch
houdt hij vol, in het besef dat de Heer alle dingen kent en doorgrondt.” Het
bestuur vraagt de achterban dan ook om financieel bij te springen: “Het
helpt met name Johan de komende winter door. Op dit moment. kan hij
viervijfde van zijn huis niet verwarmen door ge­brek aan olie.”

Koopman zelf ziet de problemen  rond woning en financiën
vooral als een manier van ‘de tegenstander’ om het aarzelende werk in
Luxem­burg de voet dwars te zetten. “Uit­gerekend nu er een opening komt om
met samenkomsten te beginnen, ervaar ik grote tegenstand. We zou­den
beginnen met samenkomsten in mijn huis. Wat wil de Heer mij nu le­ren? Ik
heb uw gebed hard nodig, zodat we verder kunnen met het werk hier!”

Het bestuur van De Sterke Toren constateert ook op ander
terrein geestelijke strijd. De rondzendbrief van de organisatie, die eens
per twee maanden verschijnt, liep vertra­ging op door computerproblemen.
“Van een contactpersoon die voor andere zendelingen de gebedsbrie­ven
verzorgd,. hoorden we dat dit bij hen bijna altijd strijd geeft. Uit
erva­ren wij ook. De boze zit niet stil om ons te ontmoedigen. Daarom: bidt
voor ons.”

Onlangs nog organiseerde Johan Koopman in het kasteel in
Vianden

. een bijbeltentoonstelling, met als doel de lokale
bevolking in aanra­king te brengen met de Bijbel en met het Evangelie. Vorig
jaar organi­seerde hij een soortgelijke tentoon­stelling in Wiltz.



Uit de uitdaging
van juni 2005


Opnieuw
Bijbeltentoonstelling in Luxemburg

WILWERDANGE – Er komt dit
najaar opnieuw een bijbeltentoonstelling in Luxemburg. De Nederlandse
zendeling Johan Koopman is druk in de weer met de voorbereidingen.

Johan Koopman zegt te verwachten dat er veel mensen op af zullen komen. “We
verwachten in de weekenden zo’n +/- tweeduizend mensen per dag”, mede omdat
men in het Kasteel zoveel mensen verwachten,laat hij weten. De Bijbel-
tentoonstelling vindt plaats van 23 september tot en met 8 oktober in
Vianden.
Hij is nog op zoek naar mensen die mee willen helpen. Voor huisvesting kan –
onder meer in een nabijgelegen jeugdherberg – gezorgd worden.
Johan Koopman: “We zoeken mensen die voor de andere medewerkers de koffie
een dergelijke willen verzorgen. We zoeken mensen die in de gaten willen
houden dat mensen geen waardevolle stukken van de Bijbeltentoonstelling mee
gaan nemen. We zoeken mensen voor de opbouw en het afbreken van de
bijbeltentoonstelling. We zoeken mensen te helpen bij de boekentafel. We
zoeken gidsen die in verschillende talen een rondleiding kunnen geven.”
Bovendien zoekt men mensen die biddend achter de organisatie gaan staan,
zodat het getuigenis ongehinderd in Luxemburg kan worden gegeven. Ook hoopt
men op financiële bijdragen van christenen. Koopman: “Natuurlijk kost een
bijbeltentoonstelling geld. Uit de ervaring van de vorige
bijbeltentoonstelling geloven wij dat de Heer zal voorzien. Maar we leggen
deze nood wel aan onze broeders en zusters in Christus voor. Want we geloven
ook dat de Heer voorziet door mensen aan te spreken om financieel deze
tentoonstelling mogelijk te maken.”
De totale kosten voor de bijbeltentoonstelling worden door de organisatie
geraamd op vierduizend euro. Een schijntje overigens voor de verkondiging
van het leven-veranderende Evangelie in Luxemburg.
De bijbeltentoonstelling vindt plaats in de Ridderzaal van de oude burcht
van Vianden, het kasteel dat zo imposant boven de stad uittorent. Dat
kasteel trekt altijd veel bezoekers, vooral toeristen, waar wij van mee
profiteren. Zo rond de tijd dat de bijbeltentoonstelling plaats vindt, ligt
het bezoekersaantal meestal op +/- tweeduizend mensen per dag in het
weekend.
Vorig jaar organiseerde Johan Koopman eenzelfde bijbeltentoonstelling in
Wiltz. Die trok toen ook de nodige belangstelling. “We hebben er heel wat
mensen kunnen benaderen met het Evangelie. Velen van hen zijn naar huis
gegaan met het Woord Gods in de binnenzak.”
Dit jaar is voor Vianden gekozen op verzoek van een Luxemburgse vrouw die de
tentoonstelling in Wiltz had bezocht, en dolgraag wilde dat deze ook te zien
zou zijn in haar eigen woonplaats Vianden, die in het comité zit van het
boekenfeest.
We zouden op het Boekenfeest staan, maar we hadden geen goede ruimte om de
Bijbeltentoonstelling onder te brengen, dan was het Boekenfeest maar twee
dagen. Het Boekenfeest is op 10 en 11 september in Vianden een groot
boekenfeest plaats vindt. “Wij staan daar dan ook met een boekentafel.”
Mogelijk met een oude Goetenbergdrukpers. Als u mee wilt doen meld u dan zo
snel mogelijk aan?

Johan KOOPMAN
Tel. 00352-26957478.
Aanmelden: gaarne, indien mogelijk via E-mail!



Uit de Uitdaging van februari 2004:

Uitdaginglezers, heel hartelijk bedankt !

WILTZ – ‘Hij maakte zich er best een beetje zorgen om’, zegt Bert de Jong.
De financiëlle man van het zendingswerk in Luxemburg was aan het rekenen geslagen en kwam
tot de slotsom dat er duizend euro tekort was voor het organiseren van de
bijbeltentoonstelling in Wiltz, afgelopen maand (januari 2004).

Nietsvermoedend had de Uitdaging-redactie inmiddels contact opgenomen met
zendeling Johan Koopman om hem duizend euro uit het Uitdaging-lezersfonds toe te zeggen.
Koopman, De Jong en al die anderen die zich in Noord-Luxemburg inzetten voor de
verkondiging van het evangelie, waren er stil van. De bijbeltentoonstelling zelf duurde 2
weken en kende de nodige bezoekers. “Er werden goede gesprekken gevoerd” zegt
Koopman. Enkele bezoekers waren duidelijk ‘aangeraakt’. Een eerste doorbraakje in
Luxemburg ? Men hoopt in ieder geval met deze mensen verder te kunnen pratenen hun
bijbelstudies aan te bieden. Er wordt gebed gevraagd voor de situatie.

De mensen in Luxemburg willen langs deze weg alle mensen die een gift voor
het lezersfonds hebben overgemaakt en daarmee de bijbeltentoonstelling mede hebben
mogenlijk gemaakt van harte bedanken.
04

Uit de Uitdaging van januari 2004:

Uitdaging lezersfonds op de bres voor Luxemburg !

WILWERDANGE – “Het vergeten land. Onder die kop publiceerde
“Uitdaging”precies een jaar geleden een uitgebreide reportage over het werk van
Johan Koopman in Luxemburg.

Diezelfde Johan Koopman is de eerste die van het “Uitdaging
lezersfonds” een financiële tegemoetkoming krijgt in de kosten voor de organisatie
van de bijbeltentoonstelling in Wiltz. Koopman heeft daar grote verwachtingen van. Hij
hoopt dat het een doorbraak kan zijn voor de bediening in het groothertogdom. is “een
vergeten land” in europa. Er zijn nauwelijks zendelingen actief, in grote delen van
het land bestaat geen actieve gemeente van Christus. Koopman vertelde ons een jaar geleden
hoe een heel volk in europa aan zijn lot wordt overgelaten. “Is er dan niemand
die zich het trieste lot van de Luxemburgers aantrekt ? Niemand die bereid is de schouders
er onder te steken ? niemand die zich de knieën kapot bidt, de financiën verstrekt om
zendingsarbeid in luxemburg mogenlijk te maken, worstelend huilt om dat kleine
materialistiche land dat zo ver van God verwijderd lijkt ?”

Die reportage in Uitdaging maakte grote indruk. Zelden hebben we de
afgelopen jaren een verhaal gepubliceerd dat zoveel reacties opleverde van lezers als het
verhaal over de moeizame pioniersarbeid van Johan Koopman.

De Luxemburgers, weet Koopman, staan ver van het evangelie af.
“Formeel zijn de mensen Rooms Katholiek. Maar het is naam-christendom. De meeste
mensen weten niet wat het evangelie inhoudt.” En er is bijna niemand die het hun komt
vertellen. Want Koopman bemerkte dat er een schreeuwend tekort is aan gemeenten en aan
werkers. Zelf is hij nu aan het pionieren in Wilwerdange, niet zo ver van de Belgische
grens in het noorden. Dan is er nog een gemeente in Ettelbrück, voorts gemeenten in
Scheidgen, bij Echternach, in Dudelange, in het diepe zuidennabij de Franse grens, in
Bertange en twee gemeenten in Luxemburg-stad. Het bereiken van de Luxemburger met het
evangelie is geen eenvoudige opgave. Daar is Koopman inmiddels wel achter gekomen.
“De Luxemburger is introvert, gesloten”, zegt hij. O zeker, ze zijn vriendelijk
tegen buitenstaanders en kunnen heel aimabel met je praten. “Maar echt diep
doordringen kun je nauwelijks.”

De geslotenheid van de Luxemburger tegenover het evangelie evangelie komt
mede voort uit het feit dat het land nooit een reformatie heeft gekend, zoals nederland
die wel kende. “De Luxemburger heeft heel sterk de instelling “wij willen
blijven wie we zijn, we willen dus niet veranderen”. Het zijn mensen die dicht bij de
natuur leven. Harde werkers ook.”  Maar ook mensen die door God gekend zijn en
die Hij op het oog heeft. Daarvan is Koopman overtuigd. En daarom ook roeit hij nog steeds
tegen de stroom in. Als een eenzame, roepende in de woestijn. Nauwelijks gesteund door de
Nederlanders. “Luxemburg staat niet op de kaart als zendingsland”, zegt hij.
“Ook niet in Nederland. Er is geen bewogenheid voor het land.”Zelfs een
organisatie de European Christian Mission (die zendelingen in bijkans elk europees land
heeft) is er niet vertegenwoordigd in het heuvelachtige land. “er wordt niet naar
Luxemburg omgekeken. Er is bij christenen blijkbaar geen motivatie om iets te doen in
Luxemburg”, zo stelt Koopman vast. Hij geeft een schrijnend voorbeeld: Luxemburg kent
nog steeds geen bijbel in de eigen landstaal, het Lëtzebuergesch. Enkele jaren geleden
publiceerde de Rooms katholieke Kerk het boek Psalmen in het Lëtzebuergesch en een
evangelische voorganger publiceerde niet zo lang geleden het Marcus-evangelie in de
landstaal. Maar daar blijft het bij. “Stel je toch eens voor”, zegt Koopman,
“een modern, West-Europees land dat nog steeds geen bijbel in de eigen landstaal
heeft, het is toch nauwelijks voor te stellen.

Johan Koopman organiseerde van 4 tot en met 16 januari 2004 in het Chateau
de Wiltz, in het Noordwesten van Luxemburg, een bijbeltentoonstelling. Op vrijdagavond 9
januari sprak de Duitse theoloog, jeugdwerker en schrijver A. Wikes over: “Kann man
der bibel heute noch vertrauen? ” Koopman heeft grote verwachtingen van de
bijbeltentoonstelling. Hij denkt dat het een eerste opening kan zijn naar de Luxemburgers.
De tentoonstelling werd eerder door anderen elders in europa gebruikt en zorgde daar voor
spontane contacten met plaatselijke bewoners, die in veel gevallen leidden tot diepere
gesprekken en zelfs tot deelname aan bijbelstudiegroepen. Koopman hoopt in Luxemburg
uiteraard op eenzelfde efect. De totale kosten bedragen ‘slechts’ tweeduizend euro (voor
het drukken en verspreiden van folders, huur van de ruimte, huur van de tentoonstelling,
kosten voor enkele vrijwillige medewerkers, etc.), maar voor Koopmans eigen bescheiden
achterban betekenen die kosten een enorme aanslag. De organisatie van de
bijbeltentoonstelling is daarom een echte geloofsdaad. Uitdaging wil daarom via het
lezersfonds de helft van deze kosten – zijnde 1000 euro – op zich nemen.

Uit de Uitdaging van april 2003:

Johan Koopman
blijft actief in Luxemburg
!

WILWERDANGE –
Johan Koopman blijft in Luxemburg. Hij heeft dat in een rondzendbrief bekendgemaakt.

Uitdaging
publiceerde in haar januarinummer (onderstaand artikel) een paginagroot interview met de
Nederlander Koopman, die als zendeling actief is in Luxemburg. Hij zei toen dat hij
mogelijk Luxemburg zou verlaten als er niet meer mensen zich achter zijn pionierswerk
zouden scharen. Mede naar aanleiding van dat interview zijn er veel reacties
binnengekomen. Ook het aantal giften steeg. “Daar waar ik dacht dat deuren gesloten
waren, gingen ze onverwacht open”, zegt Koopman, die dat “zeer bemoedigend”
noemt. Koopman was in Luxemburg werkzaam onder de vlag van BEZ. Deze heeft te kennen
gegeven de samenwerking niet voort te zetten. Koopman is nu in gesprek met twee andere
organisaties en vraagt daarvoor gebed. “De organisaties zullen voluit achter mijn
bediening in Luxemburg moeten staan, anders geloof ik dat ik ongehoorzaam ben aan de wil
van de Heer”, schrijft hij. Hij meldt de eerste doorbraken in Luxemburg. Zelf spreekt
hij van “onverwachte openingen voor het Evangelie.” Na tegen talloze muren te
zijn opgelopen, heeft hij nu (zwart. op.wit) toestemming om van 12 tot 20 december van dit
jaar en 3 tot 17 januari volgend jaar in het kasteel van Wiltz, in Noord-Luxemburg,
evangelisatie-activiten te organiseren. In december komt er een kribbe-expositie, met
daarbij een presentatie van het Evangelie aan de hand van een maquette, en in januari is
er een bijbeltentoonstelling. Koopman roept Nederland en Vlaamse christenen op zich te
bekommeren om het ‘vergeten’Luxemburg.  “Luxemburg heeft christenen
nodig”, zegt hij. “Christenen (tentmakers) die daar willen wonen en alleen al
door het wonen in Luxemburg een lichtende ster zijn in het land.  Luxemburg heeft ook
zendelingen (werkers) nodig.”

Uit de Uitdaging van januari 2003:

We
sturen ze overal naar toe, onze zendelingen. Tot in de verste uithoeken van de aarde vind
je ze. Maar in wat praktisch ons eigen achtertuintje is, kom je ze niet tegen. En niet
alleen Nederlanders niet. Ook zendelingen uit andere landen lijken het kleine Luxemburg te
vergeten. Of ja, toch. Er ís een Nederlander actief in het groothertogdom. Maar hij
dreigt het pionierswerk te moeten stoppen.

door
Eric Leijenaar (overgenomen uit “Uitdaging januari 2003” uitgegeven door
“Stg. Agape”)

 Johan Koopman komt
over als een nuchter man. Als iemand die met beide benen op de grond staat. Een man ook
waar het verlangen om actief te zijn in het Koninkrijk van God vanaf straalt. Maar hoe
nuchter hij ook mag zijn, hij wordt emotioneel als hij vertelt over hoe een heel volk in
Europa aan zijn lot wordt overgelaten. Is er dan niemand die zich het trieste lot van de
Luxemburgers aantrekt? Niemand die bereid is de schouders er onder te steken? Niemand die
zich de knieën kapot bidt, de financiën verstrekt om zendingsarbeid in Luxemburg
mogelijk te maken, worstelend huilt om dat kleine, materialistische land dat zo ver van
God verwijderd lijkt? Johan Koopman haalt de schouders op. ”Kennelijk niet”,
zegt hij. Eind januari dreigt het doek te vallen voor zijn pioniersarbeid in het noorden
van dat mooie, kleine landje. ”Het is niet meer vol te houden op deze manier”,
zegt hij. En dus heeft hij zijn bestuur gemeld dat eind januari de definitieve beslissing
moet vallen. Zijn er dan voldoende financiën, zijn er dan méér mensen die de schouders
onder het werk willen zetten, dan gaat Koopman door. Graag zelfs. Met veel liefde en
inzet. En anders… ”De achterban is te klein om dit werk op de huidige manier voort
te kunnen zetten”, zegt hij. Het leven in Luxemburg is erg duur. Met de huidige
achterban is dat niet meer op te brengen. Er zullen meer mensen bij dit werk betrokken
moeten worden.” Hij noemt een voorbeeld: ”In Nederland woonde ik in een huis van
650 gulden huur per maand. Maar daar kreeg ik 350 gulden huursubsidie, zodat ik
uiteindelijk 300 gulden huur betaalde. Hier, in Luxemburg, betaal ik 1200 gulden huur per
maand. Dat is viermaal zo veel als in Nederland.” Voor de goede orde: Goedkoper kan
niet. Koopman woont in een oud en eenvoudig huisje in het nietig plattelandsdorpje
Wilwerdange.

 Koopman was tot
voor enkele jaren voorganger van een evangelische gemeente in het Limburgse Valkenburg.
Zijn vakanties bracht hij steevast in Luxemburg door. Oude architectuur is een
liefhebberij van hem en dus kon het gebeuren dat hij tijdens een van zijn vakanties
stuitte op een oud kapelletje uit 1691 in het grensplaatsje Obereisenbach. Hij kwam er
achter dat het sterk verwaarloosde kapelletje niet meer in gebruik was, maar kwam in
contact met de houdster van een pension, die hem een sleutel gaf, zodat hij het kapelletje kon gaan bekijken.
”Het was van binnen bijna nog erger dan van buiten”, zegt Koopman. ”Zwaar
verwaarloosd. Er stonden een paar enorme beelden van heiligen in, en verder lag overal
puin. De opgang naar wat het altaar moest zijn, was zo kapot, dat je het zand onder het
kapelletje er doorheen kon
zien. Het was allemaal grijs en grauw.” Het was daar, in dat kapelletje, in 1992, dat
Koopman de ervaring had dat God tot hem sprak. ”Het was alsof ik een stem hoorde, Die
zei: ’Zo grijs en grauw als het hier is, zo grijs en
grauw is het ook in de harten van de Luxemburgers’.” De woorden
raakten Koopman diep. Zo diep dat hij er niet meer los van kon komen. Hij begon zich te
oriënteren op het land, reisde er soms heen om er rond te kijken en te bidden.

Maar dan eiste de
gemeente in Valkenburg weer al zijn aandacht op. Zo zou het nog een aantal jaren gaan. Pas
in 1999, zeven jaar later, achtte Koopman de tijd rijp om zich fulltime op Luxemburg te
gaan toeleggen. Voor de gemeente in Valkenburg was inmiddels een goede opvolger gevonden,
die vanaf 1997 door Koopman kon worden ingewerkt. Er stond hem weinig meer in de weg om
gehoor te geven aan de roeping om zendingswerk in Luxemburg te beginnen. Koopman was in
Zuid-Limburg verbonden aan stichting De Sterke Toren, voortgekomen uit het werk van de
EZIN, de Evangelische Zending in Nederland. Het bestuur van De Sterke Toren besloot
Koopman ook in Luxemburg te ondersteunen. Daarmee werd de stichting voor het eerst actief
buiten de landsgrenzen.

Johan Koopman was
van huis uit rooms-katholiek en bracht zelfs enige tijd door in een klooster. Hij kwam tot
geloof en raakte in contact met ds. Herman Hegger van de stichting In de Rechte Straat,
die Koopman ’op weg’ hielp. ”De stichting zorgde ervoor dat ik bij Het
Brandpunt in Doorn de bijbelschool kon volgen.” Daar werd zijn voorliefde voor
pastoraat en gemeentestichting aangewakkerd en gevoed. Na zijn opleiding kwam hij
uiteindelijk in Zuid-Limburg terecht, waar hij in 1985 stage liep in Maastricht en twee
jaar later voorganger/evangelist van een gemeente in Valkenburg werd. Die gemeente zou hij
twaalf jaar achtereen dienen. ”Harde grond”, antwoordt hij op de vraag hoe het
in Zuid-Limburg is gesteld. Maar dat is nog niets vergeleken met de nog veel hardere grond
die hij in Luxemburg aantrof. De Luxemburgers, weet Koopman inmiddels, staan ver van het
Evangelie af. ”Formeel zijn de mensen rooms-katholiek. Maar het is naamchristendom.
De meeste mensen weten niet wat het Evangelie inhoudt.” En er is (bijna) niemand die
het hen komt vertellen. Want Koopman bemerkte alras dat er een schreeuwend tekort is aan
gemeenten en aan werkers. Zelf is hij nu aan het pionieren in Wilwerdange, niet zo ver van
de Belgische grens in het noorden. Dan is er nog een gemeente in Ettelbrück, voorts
gemeenten in Scheidgen bij Echternach, in Dudelange, in het diepe zuiden nabij de Franse
grens, in Bertrange en twee gemeenten in Luxemburg-Stad. Formeel kent het land sinds 1998
een eigen Evangelische Alliantie, maar die stelt in de praktijk niet veel voor. ”De
EA heeft hier in Luxemburg geen enkele zeggingskracht en wordt door de gemeenten ook niet
erkend of serieus genomen.”

 Het bereiken van
de Luxemburger met het Evangelie is geen eenvoudige opgave. Daar is Koopman inmiddels wel
achter gekomen. ”De Luxemburger is introvert, gesloten”, zegt hij.

O zeker, ze zijn
vriendelijk tegen buitenstaanders en kunnen heel aimabel met je praten. ”Maar echt
diep doordringen kun je nauwelijks.” Buitenstaanders worden met enige argwaan bekeken
en zelfs vrienden zijn niet de belangrijkste personen in het leven van de Luxemburger.
”Het draait hier allemaal om de familie”, zegt Koopman. ”De familie, de
familie, de familie. Die komt absoluut op de eerste plaats. Ik heb het meegemaakt dat
tijdens een van de feestdagen, ik meen dat het Pasen was, maar heel weinig mensen in de
kerk zaten. De mensen moesten op visite bij de familie. En dat gaat voor. Ja, ook voor de
kerk.” Dat maakt evangelisatiearbeid ook zo moeilijk. Want stel dat iemand tot een
levend geloof komt, dan komt vroeg of laat de relatie met de familie om de hoek kijken.
Koopman: ”Zo iemand kan gemakkelijk de familie kwijtraken. Het beantwoorden van de
roep van het Evangelie heeft enorme gevolgen, vooral op sociaal-cultureel vlak.” Zijn
verhaal wordt bevestigd door Henk de Fijter, een Nederlander die tijdens het gesprek komt
binnenvallen, en die al 20 jaar, aanvankelijk voor Operatie Mobilisatie, werkzaam is in
Luxemburg en het aangrenzende deel van België. Vooral door middel van
vriendschaps-evangelisatie. Want dát is de sleutel tot het hart van de Luxemburgers,
zeggen Koopman en De Fijter in koor: vriendschapsevangelisatie.

Johan en Henk

Henk en Johan
voor de voordeur van Johan’s huis, dat als uitvalsbasis dient voor evangelisatie in Noord
Luxemburg. (Foto: Uitdaging)

Een
kwestie van geduldig bouwen aan relaties, van investeren in mensen en in heel veel tijd.
”Je moet leren de Luxemburger lief te hebben”, meent Koopman. ”Je moet
één van hen worden”, zegt De Fijter. De geslotenheid van de Luxemburgers tegenover
het Evangelie komt volgens De Fijter mede voort uit het feit dat het land nooit een
reformatie heeft gekend, zoals Nederland die wel kende. ”De Luxemburger heeft heel
sterk de instelling ’wij willen blijven wie we zijn, we willen niet veranderen’.
Het zijn mensen die dicht bij de natuur leven. Harde werkers ook.” Maar ook mensen
die door God gekend zijn en die Hij op het oog heeft. Daarvan is Koopman overtuigd.

En
daarom ook roeit hij nog steeds tegen de stroom in. Als een eenzame, roepende in de
woestijn. Nauwelijks gesteund door de Nederlanders. ”Luxemburg staat niet op de kaart
als zendingsland”, zegt hij. ”Ook niet in Nederland. Er is geen bewogenheid voor
het land.” Zelfs een organisatie als de European Christian Mission (die zendelingen
in bijkans elk Europees land heeft) is niet vertegenwoordigd in het heuvelachtige land.
”Er wordt niet naar Luxemburg omgekeken. Er is bij christenen kennelijk geen
motivatie om iets te doen in Luxemburg”, stelt Koopman vast. Hij geeft een schrijnend
voorbeeld: Luxemburg kent nog steeds geen Bijbel in de eigen landstaal, het
Lëtzebuergesch. Enkele jaren geleden publiceerde de rooms-katholieke kerk het boek
Psalmen in het Lëtzebuergesch en een evangelische voorganger publiceerde niet zo lang
geleden het Marcusevangelie in de landstaal. Maar daar blijft het bij. ”Stel je toch
eens voor”, zegt Koopman, ”een modern, West-Europees land dat nog steeds géén
Bijbel in de eigen taal heeft, Het is toch nauwelijks voor te stellen.”

En
dat terwijl de nood zo enorm is. Koopman haalt een illustratief voorbeeld aan. Een tijdje
geleden stortte in Luxemburg een vliegtuig neer. Een toevallige voorbijganger zag het
gebeuren, waarschuwde hulpverleners en rende daarna naar het wrak, om te kijken of hij
iets kon doen. Hij slaagde er in enkele mensen uit het vliegtuig te bevrijden. ’Kan
ik nog iets voor je doen?’, vroeg hij aan een van de slachtoffers. Deze antwoordde,
in doodsnood: ’Ja, vertel me hoe ik van mijn schuld af kan komen’. De redder
moest het antwoord schuldig blijven: ’Dat weet ik niet’.

Koopman:
”Dat verhaal, inclusief die conversatie, heeft in het Lëtzebuergesches Wort, de
meest gelezen krant in Luxemburg, gestaan.” Het is, vindt hij, illustratief voor de
huidige situatie. Hoe kan de Luxemburger van zijn schuld jegens God afkomen? Zijn er geen
mensen die hen het antwoord kunnen aanbieden…?

 In Hem verbonden,

Johan Koopman

Giften voor het werk in Luxemburg
kunnen worden overgemaakt op rekeningnr NL26 INGB 0002 0095 86
t.n.v. St. De Sterke Toren ,
Heijnenstraat 43, 5963 NK Hegelsom